دانلود فیلم محمد رسول‌ الله ۱۳۹۴

این اثر در همان ابتدا از یکی از بزرگترین مشکلات سینمای ایران، یعنی عدم قصه‌پردازی درست و کلاسیک در رنج است.

فیلم درباره قهرمان و محبوب زندگی مسلمانان جهان، یعنی محمد رسول الله است. انسانی که در عین انسان بودن، برگزیده خداوند است برای رستگاری بشریت.

قطعا زندگی چنین انسانی دارای فراز و فرودهای متعدد و متنوعی برای به انجام رساندن رسالت خویش و ایستادگی در برابر موانع بی‌شمار است.

این زندگانی از منظر ادبیات داستانی، سرشار است از پیرنگ‌ها‌ و خرده‌پیرنگ‌های گوناگونی که می‌تواند به چندین اثر داستانی جذاب در لابلای داستانی بلند تبدل شود.

از عناصر اولیه و اساسی مدیوم سینما نیز تکیه بر داستان‌گویی است.

هنرمند سینما، برای جلب و جذب مخاطب، نیازمند پیروی از رویه داستان‌پردازی (در اینجا از نوع کلاسیک آن) می‌باشد؛ مگر آنکه از ابتدا داعیه ساخت اثری غیرکلاسیک و ضدقصه داشته باشد.

در فیلم محمد رسول‌ الله، مجیدی در مدت زمان محدود و تعریف شده‌ سینما، می‌باید به مقطعی از زندگی شخصیت پیامبر مبادرت ورزد که هم دارای پیرنگی منطقی و منظم است و هم واجد خرده‌پیرنگ‌هایی که در خدمت پیرنگ اصلی هستند.

دیالوگ و زیرنویس

زیرنویس آفت برقراری ارتباط مخاطب عام با فیلم است، استفاده از زبان عبری به امید تاثیرگذاری بیشتر بر مخاطب به همراه زیرنویس‌، امکان درک تصویری را از تماشاگر می‌ستاند.

زیرنویس در سینما با حداقل مصرف تنها در موارد کاملا استثنایی، آن هم در حد چند جمله‌ی مختصر کاربرد دیگری ندارد.

حال که یهودیان به زبان عبری و یا سپاه ابرهه به زبان آرامی سخن می‌گویند، بدیهی است که مسیحیان و مسلمانان نیز به زبان خود سخن گویند.

چه تمایز منطقی و سینمایی میان این گروه‌های قومی هست که عده‌ای باید به زبان بومی خود و عده‌ای هم به فارسی سخن گویند؟!

در نوشتن دیالوگ‌ها نیز اصول اولیه دیالوگ‌نویسی حرفه‌ای رعایت نشده است. سینما از نعمت تصویر برخوردار است.

در این فیلم گفتگوها زمانی به کار می‌رود که تصاویر همه‌ی آنچه که لازم بود را تبیین کرده‌اند.

لذا گفتگوها باری است بی‌جهت بر دوش فیلم که هم ملال‌آور می‌شوند و هم جایگاه مخاطب را در حد یک بی‌سوادی که از کمترین درک تصویری برخوردار است، تنزل می‌بخشد.

چه لزومی دارد در سرتاسر فیلم به عنوان اثری هنری (نه به عنوان یک مستند تبلیغاتی) اسم پیامبر را در موارد غیرضروری تکرار کنیم؟

اتفاقا اگر نویسندگان فیلم‌نامه به دنبال آفرینش اثری ماندگار بودند، به جای استفاده محتاطانه از جملات شاعرانه در برخی از لحظات، کل متن را آنگونه می‌نوشتند تا سنخیتی با فضا و زبان شاعری دوره ظهور پیامبر داشته باشد.

گویش‌ها متاسفانه هیچ کمکی به ارائه نشانه‌های تاریخی و قومی و قبیله‌ای آن زمان نمی‌کند.

موسیقیدان هالیوود

در سکانس نخست فیلم محمد رسول الله که حمزه عموی پیامبر سوار بر اسب از صحرا به مکه می‌آید، (تداعی‌گر سکانس مشابه فیلم عقاد) با تمی در موسیقی مواجه می‌شویم که پیش از این در مجموعه موسیقی «اینک انسان» اثر پیتر گابریل شنیده‌ایم.

در استفاده‌ی ناهمگون از سازها، تقلیدی سطحی از این آلبوم به خوبی به چشم می‌خورد.

موسیقی ترکیه‌ای، عربی (مصری)، کلیسایی و غربی نیز، به وفور شنیده می‌شود.

به عنوان مثال در سکانس‌هایی که آمنه حضور دارد یا بیانگر فضایی معنوی و عاطفی است ما موسیقی کلیسایی با همسرایی زنان را می‌شنویم.

موسیقی فیلم نشان از کم‌لطفی عوامل در انجام تحقیقات مبسوط بر روی موسیقی کهن عربی و یا بهره بردن از پژوهش‌ها در این زمینه دارد.

عدم یکپارچگی موسیقی سکانس‌های مختلف فیلم و عدم تناسب آن با موضوع، جغرافیا و فرهنگ قومی و قبیله‌ای، حکایت از سهل‌انگاری دارد که تحت تاثیر برندهایی همانند اسکار و هالیوود بر فیلم جاری و ساری است.

هالیوود اگر باپرجاست و هر سال از نعمت فروش و اقبال تماشاگران جهانی برخوردار است، دارای آنچنان سیستم و کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگان توانمندی است که هر متخصص و اهل فنی را به نوآوری و ابداعات کم‌نظیر وادار می‌کند.

ضمانت فروش هر فیلم نسبت به فیلم‌های سال‌ قبل، تنها در خلاقیت‌های نوین آن است تا بیننده را متحیر و مبهوت خود ‌سازد.

فیلمبردار هالیوود

در مصاحبه‌ای فیلمبردار هالیوودی فیلم اظهار کرده بود که متاثر و ملهم از آثار و نقاشی‌های استاد فرشچیان، به خلق صحنه‌های فیلم مبادرت ورزیده و هنرآفرینی فرموده است.

نگارنده که خود در حوزه تحلیل نقاشی درس‌آموزی می‌کند، ناگزیر است معترض این ادعا شود.

نقاشی‌های استاد فرشچیان منبعث از نگارگری ایرانی، اگر هم بخواهیم با معیارهای هنری امروزی بسنجیم بیشتر آفرینشگر فضایی سوررئالیستی است که با نقاشی غربی از نظر نورپردازی و حجم و عمق‌میدان و ترکیب‌بندی هم‌سنخ نیست، تاکنون امکان اثرگذاری بر هنر سینما را نداشته و ندارد.

این ادعا که مورد فخر عوامل فیلم است، از عدم اطلاع و آشنایی ایشان به هنر نقاشی و تاریخ تحولات آن در ایران و غرب ناشی می‌شود.

فیلمبرداری‌ها و جلوه‌های کامپیوتری، از یکدستی کافی برخوردار نیستند.

سکانس حمله سپاه ابرهه به مکه و هجوم پرندگان، کاملا از تکنیک و پردازشی برخوردار است که فضای اثر را در حد یک فیلم علمی-تخیلی و فانتزی مشابه فیلم ارباب حلقه‌ها فرو می‌کاهد.

نورپردازی‌های افراطی و غیرضرور به خصوص در زمان تولد، نوزادی و شرایط معنوی حضور پیامبر اعظم، نوعی تلاش ناشیانه‌ است برای جلوه‌گری معنوی پیامبر.

گویی ساحت مقدس ایشان نیازمند تظاهری عینی و مادی در حد و اندازه‌ی هاله‌های نور است تا هم اطرافیان و هم مخاطبین به چشم سر آن را درک و دریافت کنند.

محاسن و مکارم اخلاقی پیامبر اکرم، و منش و کنش شخصیتی او وقتی از مسیر فیلم‌نامه‌ محقق نمی‌شود، لاجرم باید به مدد جلوه‌های ویژه کامپیوتری و در حالتی تحمیلی بروز و ظهور پیدا کند!

نقد بازیگران

متاسفانه به جز بازی‌های تا اندکی قابل قبول داریوش فرهنگ در نقش ابوسفیان، ساره بیات در نقش حلیمه و تنابنده در نقش ساموئل یهودی، سایر بازیگران آنچنان از عهده‌ی نقش‌شان برنمی‌آیند.

بازی پاکدل، شجاع‌نوری، مینا ساداتی، رعنا آزادی‌ور و… اغلب تک بعدی، تصنعی و اغراق‌آمیز است که یادآور بازی‌های کلیشه‌ای‌شان در سایر آثار سینمایی و تلویزیونی است.

بدون زیاده‌گویی عرض می‌شود که بازیگران نه در نگاه‌ و نه در حرکات و بروز احساسات و نه در عکس‌العمل‌ها، از موفقیت چندانی برخوردار نیستند.

نوجوانی که نقش پیامبر را بازی می‌کند و ما مجبوریم تا انتهای فیلم او را از پشت سر و یا ربع رخ‌ ببینیم، از فیگور شایسته و مناسبی برخوردار نیست.

کافی بود عوامل فیلم در همان نقاشی‌های دوران رنسانس دقت کافی را مبذول می‌داشتند تا از فیگورها و ترکیب‌های زیباتری برای سامان بخشیدن بر اندام چنین شخصیت مهمی، الهام گیرند.

اگر فیلمساز به دنبال ایجاد حس و حالی معنوی و منحصر به فرد در تماشاگران بود، و واقع‌نمایی حوادث و نقش‌ها دغدغه‌اش؛ بهتر بود از هنرپیشه‌های توانمند سایر کشورها نیز بهره می‌برد.

زنده‌یاد سیف‌الله داد برای فیلم «بازمانده» (اشغال فلسطین توسط یهودیان مهاجر) همه هنرپیشه‌ها را غیرایرانی انتخاب کرد.

مصطفی عقاد نیز برای تاثیرگذاری بر مخاطب عرب‌زبان و جلب مخاطب جهانی، دو نسخه مجزای انگلیسی (با بازیگران هالیوودی) و عربی (با بازیگران عرب) از فیلم خود تهیه کرد.

شخصیت پردازی

شخصیت‌ها همگی تک بعدی و تیپ هستند و توان درگیر کردن بیننده را با نقش‌هایشان ندارند. یا همه خوبند و یا بد. در صورتی که هر خوبی و بدی از تونالیته‌ (نوسانات)ی از خوبی و بدی برخوردار است.

در پرداخت شخصیت کفار، سران قریش، مسیحیان و یهودیان پیچیدگی و چندلایه بودن شخصیت انسانی مشهود نیست.

بار تبیین شخصیت‌ها را گاهی گریم و چهره‌پردازی بر عهده دارد که آنهم با بازی‌های سطحی و نمایشی و غیرقابل باور، به هدر می‌رود.

در زمینه‌ی دوبله بازیگران نیز راوی فیلم که در سنین پیری و جوانی ایفاگر نقش ابوطالب است، از صدای یکسانی در این دو مقطع سنی برخوردار می‌باشد که هماهنگی قابل قبولی با جوانی او ندارد.

و در کنار آن صدای عبدالمطلب که صدای خود شجاع‌نوری است دارای آنچنان صلابت و برندگی مورد انتظار نیست.

جابجایی صدای این دو بازیگر شاید بتواند بخشی از باورپذیری مورد نیاز شخصیت‌ها را تامین نماید.

نکته آخر

وقتی قرار است فیلمی ساخته شود که مخاطبین پیشتر از داستان و ماجرای فیلم، اطلاعات و آگاهی کافی دارند، لزوم ساخت چنین اثری چیست؟

از خصائل اثر هنری، آشنایی‌زدایی و آفرینش‌گری در قالب یک مدیوم و رسانه است.

هر هنرمندی به تبع افکار، احساسات، تجارب و دانش خویش موضوع واحدی را می‌تواند به گونه‌ای پرداخت نماید که برای مخاطبین حس و حال دیگرگونه‌ای را به ارمغان آورد.

«پردازش» و «چگونگی ساخت»، نقطه تمایز هنرمند با یک انسان عادی است.

او قادر است هر سوژه و مضمونی را از مسیر داشته‌های خود عبور دهد و به پدیده‌ی جدیدی دست یابد که پیشترها آفریده نشده است.

مخاطب در تقلاست تا با دیدن و احساس اثری بشری که واجد وجوه هنری است، لذت زیبایی‌شناسانه‌ای را به تجربه بنشیند.

سینما، چه در زمان تولید و چه در زمان برقراری ارتباط با مخاطب، هنری جمعی است.

فیلم سینمایی محمد رسول‌ الله در مجموع نه تنها شناختی متفاوت و موثر از زندگی پیامبر اکرم(ص) به مخاطب نمی‌دهد، بلکه ترکیبی است از ذهن‌های افرادی به عنوان عوامل ساخت، که از ارتباط ارگانیک و ماهرانه‌ای برخوردار نیستند.

نتیجه آن می‌شود که ما با پاره‌هایی از زندگی شخضیت اصلی اثر محمد رسول الله (ص) آشنا می‌شویم که در یک بازه زمانی طولانی و غیرضروری، از یک روند منطقی و منظمی برخوردار نیست و تجربه‌ای ماندگار از خود بر جا نمی‌گذارد.